صد سال شعر زنان ایران

شمار زنان شاعر ایرانی و فارسی گو در دوره‌های مُتقدّم، به نسبت مردان شاعر، محدود بوده، و از این گروه محدود هم آثار اندکی به یادگار مانده است. با این همه، با آغاز جریان تجدد فرهنگی و ادبی از حدود نیمۀ سدۀ نوزدهم، به تدریج، زنان ایرانی نیز مجالی برای حضور در قلمرو فرهنگ و ادبیات یافتند. پس از وقوع انقلاب مشروطه در آغاز سدۀ بیستم، این مجال شکلی عینی‌تر به خود گرفت.

در منتخب حاضر، نمونه‌هایی از آثار سیصد و پنجاه شاعر زن ایرانی در یک دورۀ صدساله، از بانو شمس کسمایی (با شعری نو گرایانه در سال 1299) تا شاعران اوایل سدۀ بیست‌ویکم در سال 1399 شمسی، در چهارچوب شعر آزاد، نیمایی و سپید گردآوری شده است.